ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ

Είμαστε έξω από το σταθμό του HOLBORN και έχουμε κανονίσει να βρεθούμε με το Γιάννη.  Ο Λαρισαίος φίλος μας που δουλεύει στο πανεπιστήμιο μας λέει από το τηλέφωνο να κατευθυνθούμε με τα πόδια προς τα κάτω. Λίγο πιο κάτω στη γωνία μας βρίσκει και κάνουμε τις συστάσεις. Το πανεπιστήμιο του LSE είναι ένα από τα καλύτερα του κόσμου. Με ερευνητές που έχουν πάρει Νόμπελ και μια βιβλιοθήκη εκατομμυρίων βιβλίων μπορεί να υπερηφανεύεται ότι από εκεί βγαίνουν τα μεγαλύτερα μυαλά της οικονομίας. Με δίδακτρα που ξεκινάνε από τα 25000 ευρώ κάτι ασύλληπτο για τα οικονομικά δεδομένα της ελλαδίτσας και όμως το προτιμούν χιλιάδες. Ο λόγος ίσως γιατί αφού πάρεις το πτυχίο ή το μεταπτυχιακό σου θεώρησε πολύτιμος στην αγορά εργασίας και βρίσκεις δουλειά ώστε να κάνεις απόσβεση το ποσό σε λιγότερο από 6 μήνες.

Προχωρήσαμε στο κεντρικό σημείο του πανεπιστημίου – τη βιβλιοθήκη. Ένα κτίριο που δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο από έξω αλλά έκρυβε μέσα του όλη τη γνώση. Το μάτι μας πήρε τους 8 ορόφους που ενώνονταν με μια εσωτερική ελικοειδής σκάλα. Τους φοιτητές  που στροβιλίζονταν σαν τις μέλισσες και άλλους που άραζαν σε μεγάλες σύγχρονες πολυθρόνες και διάβαζαν από το tablet τους και κρατούσαν σημειώσεις. Το κτίριο το είχε εγκαινιάσει η βασίλισσα της Αγγλίας η ίδια πριν κάποια χρόνια και θεωρείται κομψοτέχνημα αρχιτεκτονικής. Ένας από την ομάδα μας μου εκμυστηρευτικέ ότι τον είχε πιάσει δέος με την αρχιτεκτονική και το σχεδιασμό.

LONDON SCHOOL OF ECONOMICSLONDON SCHOOL OF ECONOMICS

Προχωρήσαμε και αφήσαμε τη βιβλιοθήκη. Το επόμενο κτίριο ήταν κάπως παλιό και μας εξήγησε ο οδηγός μας ότι  οι πρυτανικές αρχές είχαν αποφασίσει να χτιστεί άλλο κτίριο στη θέση του πολύ σύντομα.

Φύγαμε από το χώρο του πανεπιστημίου και η ξενάγηση συνεχίστηκε προς το άγνωστο και σκοτεινό Λονδίνο των Ναϊτών Ιπποτών. Μια διαδρομή που δεν είναι καθόλου γνωστή και δεν υπάρχει σε οδηγούς στο ιντερνετ. Ωστόσο άξιζε το κόπο . Κυκλοφορήσαμε από στενά δρομάκια μπαίνοντας από την FLEET STREET μετά το δικαστικό μέγαρο. Μικρές πλατείες με υπέροχα λουλούδια και μικρά παγκάκια όπου κάπου κάπου έβλεπες και κάποιον ντυμένο με γραβατο-κουστουμι του να τρώει το κολατσιό του.

Το δικαστικό μέγαροΤο δικαστικό μέγαρο

Περπατήσαμε αρκετά μέσα από γαλαρίες και παλιά νεκροταφεία τα οποία είχαν γίνει ένα με τον ιστό της πόλης. Σε ένα σημείο ξεπρόβαλε μια περίεργη σάλα, στο πάτωμα της με μαρμάρινες επιγραφές αναγράφονταν τα ονόματα των τάφων ενώ μας είπαν ότι χρησιμοποιείτο σαν μέρος για να παρκάρουν τις άμαξες οι πλούσιοι και να πηγαίνουν με τα πόδια σε μια γειτονική εκκλησία.

Στενά σοκάκια στο κρυφό ΛονδίνοΣτενά σοκάκια στο κρυφό Λονδίνο

Στο δρόμο οι ερωτήσεις για τη ζωή στο Λονδίνο δεν σταματούσαν. Πόσο χρειάζεται κανείς για να ζήσει. Να φάει να πληρώσει ενοίκιο. Βλέπαμε τα ακριβά φαγητά στα εστιατόρια και τα εισιτήρια των μέσων μεταφοράς και βάζαμε κάτω να μετρήσουμε αν όντως συμφέρει να ζει κανείς σε αυτήν την μεγαλούπολη. Ο καθένας την άποψή του δεν νομίζω να βγάλαμε άκρη. Μια καλύτερη ποιότητα ζωής φαινομενικά αλλά δεν μπορούσαμε να κρίνουμε παραπέρα.

Η εκδρομή συνεχίστηκε, αφού χαιρετήσαμε εγκάρδια τον Γιάννη βάλαμε προς ολοταχώς για το Βρετανικό Μουσείο , το καμάρι των μουσείων της Αγγλίας. Βέβαια με το γνωστό σε όλους πρόβλημα με τα κλεμμένα μάρμαρα του Παρθενώνα. 

BRITISH MUSEUMBRITISH MUSEUM

Η εντυπωσιακή αυλή του μουσείου γεμάτη μικρά παιδιά που έπαιζαν και η πρόσοψη του με τις Δωρικού ρυθμού κολώνες μας προσκαλούσαν να το εξερευνήσουμε. Το μυστήριο δεν λύθηκε αφού μόλις μπήκαμε μέσα χαθήκαμε κυριολεκτικά σε ένα δαίδαλο από θαλάμους και σκάλες. Η μόνη διέξοδος η μεγάλη σάλα που όταν την αντικρίζεις δεν μπορείς να μην την βγάλεις φωτογραφία. Τα μάρμαρα του Παρθενώνα κρυβόταν στην κυριολεξία, δεν ξέρω πως αλλά κάναμε περίπου μια ώρα να τα βρούμε. Φταίει βέβαια ότι και τα υπόλοιπα εκθέματα ήταν άκρως εντυπωσιακά. Στο τομέα της Αιγύπτου δέσποζε η ΡΟΖΕΤΑ, η πέτρα που αποκρυπτογραφηθήκαν τα ιερογλυφικά και ξεκλείδωσαν 3000 χρόνια ιστορίας.

Στο τομέα της Αφρικής ένα δέντρο τεράστιο φτιαγμένο εξολοκλήρου από όπλα και σφαίρες, δείγμα της φρίκης του εμφυλίου στην Μαύρη Ήπειρο. Στο δρόμο για τα μάρμαρα περάσαμε μέσα από την έκθεση των νομισμάτων. Χιλιάδες αρχαία νομίσματα , άλλα χρυσά και άλλα σιδερένια. Στη μέση του δωματίου ένας κύριος μας κάλεσε στο τραπέζι του.  Ήταν εθελοντής του μουσείου και μας έδειξε δύο νομίσματα. Το ένα το ελληνικό ευρώ και το άλλο μια ασημένια δραχμή της Αθήνας.  Η αξία της δραχμής ρωτήσαμε; Ανεκτίμητη μας απάντησε χωρίς να γνωρίζει  ότι είμαστε έλληνες. Όταν του το είπαμε ένα ζευγάρι κινέζων πετάχτηκε ενθουσιασμένο λες και ανακάλυψε μέσα στο αρχαίο ελληνικό τμήμα του Μουσείου ένα κινούμενο άγαλμα και σαν να ήθελε να βγάλει γρήγορα άλλη μια σέλφι με εμάς από πίσω. Ο εθελοντής ύστερα μας είπε ότι ιστορικά τα νομίσματα εφευρέθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα σε Κίνα και Λυκία στην σημερινή Τουρκία .  Λίγο πιο κάτω το μουσείο σε πήγαινε σε άλλες περιόδους της Αγγλικής και παγκόσμιας ιστορίας. Αζτέκοι , Ίνκας, και Ιθαγενείς από τις εξερευνήσεις των άγγλων στον Ειρηνικό ωκεανό.

Κατευθυνθήκαμε στα μάρμαρα του Παρθενώνα. Αισθανθήκαμε τη καρδιά μας να χτυπάει δυνατά όταν άρχισαν να ξεπροβάλουν ολόκληροι αρχαιοελληνικοί ναοί, τεράστια αγάλματα από την Μαυσωλείο της Αλικαρνασσού, μια καρυάτιδα και στο διπλανό δωμάτιο τα μάρμαρα. Μια περίεργη ησυχία δέσποζε στη σάλα. Υπήρχε το έντονο στοιχείο του Μουσείου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Το φιρμάνι του σουλτάνου προς το Λόρδο Έλγιν, τη προσπάθεια του Λόρδου να σώσει τον ελληνικό πολιτισμό από τα χέρια του οποιοδήποτε τυχάρπαστου κατακτητή. Κτλ κτλ.

Τα μάρμαρα του παρθενώναΤα μάρμαρα του παρθενώνα

Φύγαμε από το μουσείο με μια πικρία, δεν κοιτάξαμε πίσω, απέξω στο δρόμο ένα μαγαζί με σουβενίρ, ψώνια της πλάκας με λίγο αισάνζ από Λονδίνο. Αποφασίζουμε να βρούμε μια ακόμα φίλη που έφυγε από Λάρισα μια δεκαετία πριν.

 Σε 15 λεπτά θα είμαστε στο Άγιο Παύλο θα σε βρούμε εκεί… Η εκκλησία γεμάτη κόσμο με φωτογραφίες, αλλά χωρίς να σε αφήνουν να μπεις μέσα. Ειδική τελετή για τον Επίσημο και ες αει Λόρδο δήμαρχο του Λονδίνου, όχι τον γνωστόν Μπόρις έναν άλλον πιο παλιό.  Εκεί απ’ έξω ανάμεσα στις ρολς ρόις συναντήσαμε την Παγώνα. Μια γυναίκα που έφυγε πριν την Ελλάδα της κρίσης από τη Λάρισα για να εργαστεί ως ψυχολόγος στις φυλακές του Λονδίνου.

Ειδική τελετή στο Ναό του Αγίου ΠάυλουΕιδική τελετή στο Ναό του Αγίου Πάυλου

Ας περπατήσουμε κάτω το ποτάμι παιδιά είναι υπέροχο. Η μέρα ήταν τέλεια για περπάτημα. Ο ήλιος ζεστός πάνω από το ποτάμι λαμπύριζε πάνω στα κτίρια από γυαλί. Περάσαμε το ποτάμι με τα πόδια από την Millenium bridge (τη γέφυρα που φτιάχτηκε μόνο για πεζούς για να γιορτάσουν οι λονδρέζοι τη χιλιετηρίδα). Εκπληκτικό θέαμα ο τρούλος του Αγίου Παύλου και λίγο πιο κάτω στην νότια πλευρά του ποταμού να φαίνεται το ανακατασκευασμένο θέατρο του Σεκσπηρ.  Το μέρος γεμάτο τουρίστες, δίπλα από το θέατρο ένα πιο μικρό σύγχρονο θέατρο για ιδιωτικές παραστάσεις είχε έναν σωματοφύλακα απέξω, σίγουρα κάποιος επίσημος θα έβλεπε παράσταση μακριά από τα αγενή βλέμματα των «πληβείων» ακριβώς όπως γινόταν 500 χρόνια νωρίτερα όταν έβγαιναν να διασκεδάσουν και τότε στο κάτω μέρος του ποταμού. Κάτω από το ποτάμι ήταν λίγο πιο άγρια τα πράγματα.

Θεατρική παράσταση για λίγουςΘεατρική παράσταση για λίγους

Εκεί ήταν άλλες γειτονιές . 500 χρόνια μετά και προχωράμε σε πλακόστρωτο δρομάκι γεμάτο τουρίστες και λονδρέζους που κάνουν ποδήλατο πατίνια λιάζονται και πίνουν μπύρες.  Ρωτάω την Παγώνα αν δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί με την αλλαγή της γλώσσας. Η απάντησή της αρνητική. Δύσκολα να μπερδευτείς με τα Αγγλικά κάποιου εκτός και αν είναι από επαρχία και μιλάει τοπικιστική διάλεκτο. Και πάλι η συζήτηση γυρίζει λίγο από την κρίση και τις ευκαιρίες για δουλειά στο τομέα της υγείας που τόσο κομπάζει η Αγγλία ότι είναι μπροστά. Ακόμα και στους Ολυμπιακούς της Αγώνες το διατυμπάνιζε ότι το Εθνικό σύστημα Υγειάς της είναι ακμαίο. Η παγώνα λέει ότι όλοι πληρώνουν για την ασφάλισή τους ένα ποσό όχι όμως και για τη σύνταξη τους.  Για τη σύνταξη είναι άλλο πράγμα και πρέπει ο καθένας μόνος του να τη διασφαλίσει από ιδιωτικούς φορείς. Α για αυτό στο βρετανικό μουσείο είδα έναν φύλακα στην είσοδο που μου έκανε για 80 ετών. Δουλεύει για την σύνταξη δηλαδή.

Στη νότια πλευρά του Τάμεση.Στη νότια πλευρά του Τάμεση.

Λίγο πιο κάτω σε μια στροφή βρίσκουμε την γαλέρα του Ντρέικ του ναύαρχου που εξουσιοδοτήθηκε από την βασίλισσα Ελισάβετ την Α να αρπάξει οτιδήποτε κυκλοφορούσε στον Ατλαντικό Ωκεανό και στις Βόρειες θάλασσες που δεν ήταν Αγγλικό.  Και αυτός κατατροπώνει τα Ισπανικά πλοία φορτωμένα χρυσάφι από  τις δικές τους αμαρτωλές εξερευνήσεις στη Κεντρική Αμερική. Ο Ντρέηκ επιστρέφει νικητής με γεμάτα τα αμπάρια αμύθητα πλούτη. Ξεχρεώνει το χρέος της Αγγλίας και της Βασίλισσας και γίνεται ο πιο πλούσιος άνθρωπος στην Αγγλία της εποχής του.

Λίγο πιο κάτω ξεμυτίζει ο ουρανοξύστης SHARD  με το περίεργο σχήμα του και τους εκατό και πλέον ορόφους είναι ο μεγαλύτερος στην Ευρώπη. Περπατάμε και στη είσοδο του ρωτάμε τον φύλακα αν μπορούμε να μπούμε. Ο φύλακας μας μιλάει ελληνικά καθώς ήξερε λίγα από τα καράβια. Για να πάς ψηλά πρέπει να πληρώσεις είσοδο κοντά στα 45 Ευρώ αλλά υπάρχει ένα μπαρ που μπορείς να πιεις και να απολαύσεις την θέα στο 32 όροφο.

Ο μεγαλύτερος ουρανοξύστης στην ΕυρώπηΟ μεγαλύτερος ουρανοξύστης στην Ευρώπη

Η Παγώνα φεύγει να πάει σπίτι. Μια ημέρα κοπιαστική για αυτήν τελειώνει. Χαίρεται και ή ίδια που ήρθε μέχρι εδώ, βλέπει ένα σημείο του Λονδίνου που δεν είχε ξαναδεί.

Θέα από τον ΟυρανοξύστηΘέα από τον Ουρανοξύστη

H παρέα μας συνέχισε κουρασμένη, αλλά ο ενθουσιασμός για το καινούργιο ατελείωτος, η πείνα και η δίψα, και όλες οι σωματικές μας ανάγκες μαζί προσπαθούσαν μάταια να μας σταματήσουν να κοιτάξουμε και λίγο πιο κάτω, να δούμε το επόμενο μνημείο και μετά λίγο πιο κάτω το αμέσως επόμενο.

Η εκδρομή συνεχίστηκε στον πύργο του Λονδίνου, στη γέφυρα TOWER και μετά επιστροφή στο κέντρο για ξεκούραση και φαγητό  με το μετρό.  Στο δρόμο έξω πρόλαβα να δοκιμάσω μία γιαπωνέζικη σούπα από ένα μαγαζάκι που πουλούσε σούσι σε πακέτο.   Η γεύση της παράξενη όχι για τον ουρανίσκο μου, μα  πιο πολύ με προσέλκυσε το στήσιμο του μαγαζιού.

Ποιο κάτω όλα τα μπαρ της περιοχής EMBANKEMENT , όλα γεμάτα με πρόσχαρες φάτσες. Το all bar one έχει ειδική τιμή HAPPY HOUR αυτή την ώρα, δεν γίνεται να μην πάμε. Κουρασμένοι καθόμαστε στο καναπέ και απολαμβάνουμε ένα ποτήρι κρασί και λίγα τάπας. Κάνουμε μια αναψηλάφηση της ημέρας που πέρασε και αισθανόμαστε τυχεροί για αυτά που απορροφήσαμε.

CHEERSCHEERS

Δεν μπορούσαμε να μη δούμε τα στενάκια του Σόχο τη νύχτα και αποφασίσαμε να πάρουμε το μετρό περπατώντας άλλα 2 χιλιόμετρα. Η νύχτα έχει έρθει για τα καλά. Παράξενες φιγούρες εμφανίζονται σε κάθε γωνιά. Περνάμε μπροστά από ένα μπαρ με ντράγκ κουινς, μπροστά από έναν μεθυσμένο που κάνει σκηνή με κάποιον άλλον, περπατάμε μέσα από σκοτεινούς έρημους πλέον δρόμους με μαγαζιά κλειστά αλλά καθαρούς. Κάπου μια παρέα που πάει σε κάποιο πάρτυ της περιοχής σπάει την ησυχία.

Κοντά στην ΠΙκαντίλιΚοντά στην ΠΙκαντίλι

Επιστρέφουμε με το μετρό που είναι ακόμα ανοιχτό. Είμαστε θεοκουρασμένοι. Γεμάτοι όμως από εμπειρίες που είναι αδύνατον να ξεχαστούν. Αύριο θα είναι μια άλλη μέρα να δούμε πράγματα στο Λονδίνο. Τα παιδιά συζητούν για το αν θα πάνε σε θεατρική παράσταση. Το φάντασμα της όπερας είναι ένα που έχουν ακούσει και μάλλον θα καταλήξουν σε αυτό. Εγώ θέλω να δω ένα παλιό μου φίλο και συμφοιτητή.  Αυτός μια χαρά περνάει εδώ. Σπούδασε και βρήκε δουλειά και έχει καταφέρει να αγοράσει σπίτι. Πολύ χαίρομαι που θα τον δω.  Κοιτάζω κάποια email από τη δουλειά στην Ελλάδα και πέφτω για ύπνο . Αύριο ξημερώνει ακόμα μια ενδιαφέρουσα ημέρα. 

Comments

Popular Posts